Kliknij tutaj, 👆 aby dostać odpowiedź na pytanie ️ w podanym zdaniu określ wszystkie części mowy i ich formy gramatyczne, najwyższy człowiek świata pięć razy w…
Temat matury do rozwinięcia Temat 2. Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. Słyszę czas Tylko w nocy słyszę czas, Pytam dokąd mnie goni Przez tyle świata, tyle miast, Ciągle zmieniam adresy, Gubię zapiski i rękopisy, Nie wiem gdzie mieszkam I nie wiem jak długo, Bo to wszystko tymczasem, Wszystko w międzyczasie, W tym bękarcim słowie, Ale jakże mądrym I jak okrutnym, W międzyczasie od początku, W międzyczasie do końca, I tyle jest mego słowa A poza nim Już prawdziwy czas. Słyszę go w nocy, Patrzę w ciemność i widzę Jak mijam w nawiasie, Od urodzenia do śmierci, Pod każdym adresem, W każdym mieszkaniu, W ogromnym świecie, Śród pogubionych zapisków I trwożnych słów Mego międzyistnienia. Na próżno go pytam, On mnie nie goni, Czeka spokojnie, Nic mi nie powie I jeśli co słyszę To tylko w uszach Pusty szum. Jest to czas, w który nie mogę wkroczyć, Któremu nie mogę się sprzeciwić, Do którego nie należę, A który jest wszystkim. [1969] Kazimierz Wierzyński, Słyszę czas, [w:] tegoż, Poezja i proza, Kraków 1981. Zielona czcionka: teza i nawiązania do niej. Czerwona czcionka: analiza i interpretacja. Niebieska czcionka: budowa wiersza. Realizacja, 610 wyrazów Wiersz „Słyszę czas” Kazimierza Wierzyńskiego jest utworem filozoficzno-refleksyjnym. Ze względu na formę możemy zakwalifikować go do liryki bezpośredniej. Osobą mówiącą w wierszu jest homo viator, który w swojej wędrówce poszukuje sensu istnienia. Wprowadzenie tego toposu jest podstawą do rozważań dotyczących przemijania, krótkości życia człowieka w porównaniu z bezmiarem wieczności. Przesłanie utworu ma uniwersalny charakter związany z niemożnością zrozumienia przez jednostkę, podczas czasu danego jej na ziemi, sensu życia oraz koniecznością akceptacji nieuzyskania odpowiedzi na fundamentalne pytania egzystencjalne. Neologizm artystyczny „międzyistnienie” pokazuje, jak ulotne i krótkie jest życie człowieka, które ogranicza się do czasu „od urodzenia do śmierci”. Bohater „mija w nawiasie” – jego egzystencja jest nieznacząca w kontekście wieczności, jest niczym wtrącenie w zdaniu, którego obecność nie jest konieczna, potrzebna. Lepiej tę kwestię pomaga zrozumieć wiersz „Krótkość żywota” barokowego poety metafizycznego Daniela Naborowskiego. Utwór ten ukazuje człowieka jako efemerydę, której istnienie trwa czwartą część mgnienia. Narodziny są początkiem śmierci. Życie jest niezwykle krótkie – sprowadza się do punktu na osi czasu. Taka wizja, nawiązująca do filozofii baroku, jest również obecna w „Słyszę czas” Wierzyńskiego. „Ja” liryczne wędruje „przez tyle świata, tyle miast”. Wyliczenie rzeczy, które przemijają podczas jego podróży (adresy, zapiski, rękopisy) podkreśla brak przywiązania do kwestii materialnych oraz miejsc. Zdanie złożone współrzędnie, składające się z dwóch zdań oznajmujących: „Nie wiem gdzie mieszkam / I nie wiem jak długo” pokazuje zagubienie osoby mówiącej, która czuje się wyobcowana, nie ma swojego miejsca na ziemi. Jednocześnie nie wie, ile czasu pozostało jej do śmierci. Jej życie ogranicza się do „międzyczasu” – określenia, które wykorzystywane jest w mowie potocznej do nazwania przerw pomiędzy spotkaniami, zadaniami, okresu, w którym można wykonać ważny telefon lub umówić się na kawę. Tutaj „międzyczas” definiuje całą egzystencję. Epitety: „mądry” i „okrutny” odnoszące do niego pokazują, jak trafnie określa on istotę marności istnienia, a także jak smutna jest ta wizja. Stwierdzenie: „I tyle jest mego słowa” dodatkowo uwypukla małość życia jednostki. Z krótkim, ulotnym istnieniem człowieka skontrastowany jest „prawdziwy czas” – wieczność, która rządzi się swoimi prawami. Podmiot liryczny wędrował w przekonaniu, że jest goniony, musi uciekać, by móc odnaleźć odpowiedź na nurtujące pytania egzystencjalne. Podczas konfrontacji z występującym w utworze „czasem”, który możemy utożsamić z pierwiastkiem duchowym, „ja” liryczne uświadamia sobie, że nie otrzyma żadnej odpowiedzi, o czym świadczą stwierdzenia: „Na próżno go pytam , […] nic mi nie powie”. Bohater przez całe życie wędrował, nie znając celu i sensu swojej tułaczki. Próbował znaleźć odpowiedź na pytanie: „dokąd mnie goni?”. Jednak w chwili śmierci, kiedy przestaje uciekać, błąkać się, zdaje sobie sprawę, że nigdy nie będzie mu dane zrozumieć pewnych spraw, które są nie do ogarnięcia umysłem. Człowiek nigdy nie pojmie pewnych prawd. Tak było z Hiobem, który nie znał źródeł swojego niezawinionego cierpienia. Pytał Boga, ale nie otrzymał odpowiedzi. Zrozumiał, że musi zawierzyć Ojcu, gdyż nie zrozumie spraw Boskich. Osoba mówiąca w wierszu podczas spotkania z „czasem”, który „czeka spokojnie”, nie dostanie odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Jedyne, co może usłyszeć to „pusty szum”. Szum jest nakładaniem się wielu dźwięków, jest niezrozumiały – człowiek nie jest w stanie pojąć odpowiedzi. W ostatniej zwrotce ukazana jest bezradność bohatera, który nie jest zdolny do buntu („nie mogę się sprzeciwić”). Odwieczne prawa rządzące światem są niezmienne. Określenie czasu: „jest wszystkim” nawiązuje do romantycznego pojmowania świata, który spajany jest przez przenikający wszystko Absolut. W utworze obecny we wszystkim czas jest nie do ogarnięcia. Człowiek w swojej małości jest znikomy, nie należy do wieczności, czuje się wyobcowany. „Ja” liryczne wie, że w swoim „międzyistnieniu” złożonym z różańca chwil, drobnych spraw, takich jak „pogubione zapiski” nie zdoła pojąć sensu istnienia. „Słyszy czas”, który zna wszystkie odpowiedzi, ale nawet w momencie śmierci nie pojmie ich, zostaną „pustym szumem”. Akceptuje to, godzi się z istnieniem sprowadzonym do „bękarciego słowa” – „międzyczas”. Źródło: CKE Matura 2018 rozprawka interpretacja wiersza Matura 2017 rozprawka interpretacja wiersza Matura 2016 rozprawka interpretacja wiersza
Cytowany fragment to rozmowa księdza z Pustelnikiem, który zaczyna się słów: "Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśliwy/ I noc ma spokojną, i dzień nietęskliwy". Drugi temat brzmiał: "Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij". Chodziło o cytowany w arkuszu wiersz "Dałem słowo" Zbigniewa Herberta. zadanie dodane 9 stycznia 2015 w Język polski przez użytkownika niezalogowany [Szkoła średnia] | 5,733 wizyt zadanie dodane 23 sierpnia 2016 w Język polski przez użytkownika Dominika [Szkoła średnia] | 1,162 wizyt zadanie dodane 4 marca 2015 w Język polski przez użytkownika marika [Szkoła średnia] | 7,157 wizyt zadanie dodane 28 lutego 2017 w Język polski przez użytkownika Kinga Maria [Szkoła średnia] | 310 wizyt zadanie dodane 7 lutego 2017 w Język polski przez użytkownika niezalogowany [Szkoła średnia] | 374 wizyt zadanie dodane 11 października 2014 w Język polski przez użytkownika niezalogowany [Szkoła średnia] | 6,624 wizyt zadanie dodane 6 stycznia 2015 w Język polski przez użytkownika niezalogowany [Szkoła średnia] | 1,318 wizyt zadanie dodane 18 lutego 2014 w Język polski przez użytkownika niezalogowany [Szkoła średnia] | 400 wizyt zadanie dodane 24 listopada 2014 w Język polski przez użytkownika Doncia [Szkoła średnia] | 636 wizyt zadanie dodane 16 grudnia 2012 w Język polski przez użytkownika unnamend (0) [Szkoła podstawowa] | 1,881 wizyt
Kliknij tutaj, 👆 aby dostać odpowiedź na pytanie ️ Dlaczego dobre maniery ułatwiają życie? Odnieś się do "Pana Tadeusza" i dwóch innych tekstów kultury oraz w…

Utwór Bolesława Leśmiana pt.”Topielec” pochodzi z okresu XX lecia międzywojennego i jest przykładem liryki pośredniej. Tytuł sugeruje o kim będzie opowiadać wiersz-o człowieku skuszonego przez demona. Podmiot w tym wierszu nie ujawnia się, przybiera formę obserwatora zdarzeń, narratora. Jest również przykładem poezji symbolistycznej, świadczy o tym mnogość metafor w wierszu („demon zieleni(…)ogarnął go”) oraz odwołania do filozofów poprzednich epok, francuskiego filozofa Bergsona, który opiewał wyższość intuicji nad intelektem czy XVIII-wiecznego myśliciela Kanta-twierdził on, iż człowiek poznaje życie przez doświadczenie . Ważnym elementem utworu Leśmiana jest przyroda, która jest spersonifikowana, poszczególne jej części wręcz wchodzą ze sobą w interakcje („las upodobnia łące niespodzianie”), towarzyszy owemu wędrowcowi przez całe życie(„Przewędrował świat cały z obłoków w obłoki”). Ukryty podmiot liryczny wymienia kolejne elementy świata przedstawionego, często używając w stosunku do nich epitetów („leśna polana”; „zwiewnych nurtach”). Na początku utworu widoczny jest kontrast pomiędzy istotą, która zakończyła już swoje życie-mowa tu o tytułowym Topielcu oraz wiecznie żywą przyrodą. Fantastyczny bohater wiersza, wędrowiec pewnego dnia zapragnął „zwiedzić zieleń samą w sobie”, a udało mu się to z pomocą owego „demona zieleni”- fantastycznej, trudnej to opisania postaci, zjawy. Chciał poznać otaczający go świat za pomocą doświadczenia, czynnie biorąc udział w wyprawie. W czterech kolejnych strofach utworu widoczna jest anafora oraz paralelizm składniowy(„I wabił(…) I nęcił(…)I czarował(…)I kusił”),podmiot opisuje kolejne etapy podróży „w głąb zieleni” oraz pokazuje zachowania owego demona, które są nacechowane negatywnie, są podobne do zachować Diabła. Natomiast demon prowadzi go dalej, do miejsca które „odczłowieczając duszę i oddech”, w konsekwencji zabiera owemu człowiekowi życie. Osoba mówiąca niejako utożsamia demona z przyrodą,która pochłania owego wędrowca i niszczy go. Podmiot ujawnia swoje emocje poprzez zastosowania powtórzeń oraz wykrzyknień na końcu zdania („w tę zieleń, w tę zieleń!”). Na koniec owy turysta ginie, „zieleń” zabija go. Nie może powstrzymać się przed tymi nowymi doświadczeniami, nie zna umiaru co prowadzi go do zagłady. Podmiot liryczny, w metaforyczny sposób opisuje martwe ciało człowieka, używa porównania („cienisty, jak bór w borze”) oraz metafory „topielec zieleni” co podkreśla udział natury w zabiciu podróżnika. W utworze występuje wiele neologizmów leśmianowskich („tajemny bezśmiech” bezbrzask głuchy”), które nie funkcjonują oddzielnie, natomiast razem tworzą spójną całość. Mają również znaczenie metaforyczne. Według autora słowa, które znamy nie zawsze są w stanie opisać otaczający nas świat, dlatego tworzenie nowych wyrazów odgrywało dla Leśmiana tak dużą rolę, próbował nazwać wszystko to co nas otacza. Autor w swoim utworze chciał podkreślić, iż jeżeli chcemy poznawać otaczający nas świat, musimy zachować umiar oraz rozsądek, gdyż lekkomyślność oraz bezgraniczne ufanie komuś może nas zgubić. Chce również podkreślić iż podążanie za marzeniami nie może być ważniejsze od własnego życia.

Nie rozumie,czemu nie chcą pić, po co ten strajk głodowy,jaki. mają interes w więdnięciu. Śmierć zawsze znosi pierwsze jaja w doniczkach, potem przychodzi czas wylęgu, wiatr otwiera nocą okna, pękają lustra, kogoś ubywa. interpretacja.
„Odnaleźć samego siebie ” to jeden z nowszych wierszy Tadeusza Różewicza. Tak jak w wielu innych swoich utworach poeta skupia się na aktualnej postawie życia człowieka w świecie. Zauważa fakt, że pojęcie człowieka jako jednostki zaczyna być zapomniane wskutek nieustannego życia w grupie, porównywania się do innych i zapominaniu o własnej wartości. Autor pragnie ukazać problem doczesnego świata i skrytykować zbiorowość na rzecz jednostki. Tadeusz Różewicz skupia się na ludziach młodych, albowiem wie, że młodzi ludzie nie mają jeszcze do końca ukształtowanej artykuł aby odblokować treść„Odnaleźć samego siebie ” to jeden z nowszych wierszy Tadeusza Różewicza. Tak jak w wielu innych swoich utworach poeta skupia się na aktualnej postawie życia człowieka w świecie. Zauważa fakt, że pojęcie człowieka jako jednostki zaczyna być zapomniane wskutek nieustannego życia w grupie, porównywania się do innych i zapominaniu o własnej wartości. Autor pragnie ukazać problem doczesnego świata i skrytykować zbiorowość na rzecz jednostki. Tadeusz Różewicz skupia się na ludziach młodych, albowiem wie, że młodzi ludzie nie mają jeszcze do końca ukształtowanej osobowości. Zachęca ich do poszukiwania siebie i obierania w życiu właściwej drogi. Będąc przynależnym do różnych grup, zostają oceniani jako całość, a nie jako pojedyncza jednostka. Stają się niesłyszalni, niezauważalni i bezwartościowi. Prowadząc rozmowę z Bogiem w formie modlitwy, powinni robić to w samotności, ciszy i spokoju. Wyznawanie wiary w sposób publiczny i grupowy nie sprawia, że jest ona bardziej szczera i autentyczna. Młodzi ludzie muszą zastanowić się, czy tak właśnie powinien zachowywać się uczeń w stosunku do swojego nauczyciela, którym jest Bóg. Podmiot liryczny w wierszu jest dosłowny i bezpośredni. Używając stwierdzeń, że młodzi ludzie są przerabiani na masę ludzką, ciemną i towarową zwraca uwagę na fakt, że stają się oni nieprawdziwi, łatwo przejąć nad nimi kontrolę oraz że mają fikcyjną osobowość. Stają się w ten sposób po prostu przedmiotem wyprodukowanym hurtowo. Różewicz wie i rozumie, że w dzisiejszej dobie człowiek młody boi się samotności i niezrozumienia, jednak pragnie by w ten sposób, nie zatracili swojego prawdziwego wnętrza i nie bali się wyrażać siebie. Opisywany wiersz Tadeusza Różewicza pobudza do refleksji nad życiem młodzieńczym i nad tym, jak można w tym czasie zatracić własną osobowość. Stara się zachęcić do namysłu nad własnym życiem i do wprowadzenia w niego zmian pomimo tego, że nie zawsze droga do odzyskania własnej tożsamości może być łatwa. Młodzi ludzie nie mają się bać ciszy lub samotności, ponieważ może być to cenna chwila do głębszej analizy własnego życia.
Temat 2. Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. Słyszę czas. Tylko w nocy słyszę czas, Pytam dokąd mnie goni Przez tyle świata, tyle miast, Ciągle zmieniam adresy, Gubię zapiski i rękopisy, Nie wiem gdzie mieszkam I nie wiem jak długo, Bo to

Tu leży mapa co się zmienia po każdej wojnie już nie taka sama tam znaczki pocztowe znowu trochę inne klej niby farba rozpuszczona w wodzie teczka o którą pies potrącił nosem pióro wieczne jak kłamstwo bo wcale nie wieczne przyszły długopisy i już się nie przyda książka pamiętnik damy chyba dawno temu mówią że tylko trzy razy jej nie było w domu w dniu ślubu w dniu chrztu dziecka i swego pogrzebu kalendarz jak nieszczęście, potwór - liczy milcząc tylko serce odmierza czas w odwrotną stronę w szufladzie stary pieniądz co wyszedł z obiegu z Piłsudskim ciekawostka maleńka liryka tak czysta że się za nią Już nic nie kupuje a te fotografie to moi umarli bez których przecież niepodobna istnieć szlachetni

Odwołaj się do trzech przykładów osiągnięć cywilizacyjnych, feb 2 miasta zawsze pełniły funkcję drogowskazu. Ycie duszy, czyż nie jest warte badań ludzi! także i w dziadach cz. Iii sny mają znaczenie symboliczne, odsłaniają metafizyczny porządek świata, postaw tezę interpretacyjną i uzasadnij ją.

. 165 451 449 71 334 369 287 147

zinterpretuj podany utwór postaw tezę interpretacyjną i uzasadnij ją